Zrównoważone finanse dla nowego świata – to hasło towarzyszyło nam przez cały dzień tegorocznego kongresu EFPA. Rozmawialiśmy o szeregu czynników składających się na podejście inwestycyjne, które opisujemy za pomocą skrótu ESG. Podsumowując tegoroczne wydarzenie, nasuwa się refleksja na temat roli raportowania niefinansowego dla rozwoju ESG. Nierzadko o raportach finansowych mówi się w kontekście kolejnego obowiązku nałożonego przez regulacje europejskie. Warto odwrócić tę perspektywę – wówczas zwrócimy uwagę na korzyści, jakie niesie.

Podejście do raportowania niefinansowego ewoluowało na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat. Przede wszystkim publikacja miała charakter dobrowolny. Dopiero z czasem zmieniły to przepisy unijne. W Polsce obowiązek raportowania informacji niefinansowych pojawił się w 2017 r. w wyniku implementacji dyrektywy NFRD do przepisów krajowych. Do ujawniania informacji niefinansowych w swoich sprawozdaniach zobligowane zostały wówczas duże jednostki, będące podmiotami interesu publicznego, które zatrudniają powyżej 500 pracowników oraz spełniają kryterium finansowe, dotyczące sumy bilansowej powyżej 85 mln zł lub przychodu netto powyżej 170 mln zł. Planowana dyrektywa CSRD rozszerzy katalog spółek objętych tym obowiązkiem. Nowe zasady raportowania będą dotyczyły od 2024 roku tych spółek, które dziś sporządzają raporty niefinansowe, a od 2025 roku wszystkich dużych przedsiębiorstw zatrudniających powyżej 250 pracowników – zarówno tych publicznych, jak i prywatnych. Zaś w kolejnym roku przepisami objęte zostaną także MŚP notowane na giełdzie. Ponadto dyrektywa CSRD wprowadzi wymóg certyfikowania raportów ESG oraz wprowadzi jednolity standard informacji niefinansowych[1]. To istotna zmiana dla przejrzystości informacji. Dotychczas raporty ESG przyjmowały różne formy (raporty społeczne, raporty środowiskowe, raporty społecznej odpowiedzialności, raporty rozwoju zrównoważonego czy raporty zintegrowane), a firmy sporządzały je według różnych wytycznych i regulacji.

Odrębną kwestią są obowiązki, którym podlegają instytucje finansowe. W ich przypadku rozporządzenie SFDR zobowiązuje m.in. do określenia strategii uwzględniania niekorzystnych skutków danej inwestycji dla zrównoważonego rozwoju i wskaźników ESG czy do realizacji due diligence w zakresie ESG. Instytucje będą też raportować o sposobie, w jaki ryzyko dla zrównoważonego rozwoju jest ograniczane w podejmowanych przez nie decyzjach inwestycyjnych[2].

W tym miejscu właśnie klaruje nam się rola raportowania niefinansowego dla zrównoważonych finansów. Włączenie kwestii ESG do procesów inwestycyjnych nie byłoby możliwe bez dostępu do danych. Inwestorzy chcą polegać na dokładnych, spójnych i porównywalnych informacjach, aby zminimalizować portfele, w których znajdują się przedsięwzięcia wysokoemisyjne, zmaksymalizować opcje bardziej ekologiczne lub współpracować z firmami działającymi w sposób uwzględniający potrzeby społeczności. A źródłem tych danych są właśnie raporty ESG. To one powinny zawierać odpowiedź na pytania inwestorów o to, w co i na jakich warunkach inwestują, a także z jakimi ryzykami wiąże się dana inwestycja.

Przygotowanie raportu niefinansowego niewątpliwie oznacza dużą pracę dla organizacji, ale jest to praca bardzo potrzebna – nie tylko z punktu widzenia inwestorów i szerokiego grona interesariuszy. Ma ona ogromną wartość dla samych raportujących, gdyż sam proces raportowania pozwala nam z szerszej perspektywy spojrzeć na działalność naszej organizacji. A ta jest niezbędna, by skutecznie prognozować, budować strategie i oceniać rezultaty dotychczasowych działań.

[1] News European Parliament, Companies to be more accountable for their social and environmental impact, https://www.europarl.europa.eu/news/en/press-room/20220314IPR25409/companies-to-be-more-accountable-for-their-social-and-environmental-impact. 

[2] Parkiet, Co niosą nowe regulacje dotyczące ESG, https://www.parkiet.com/felietony/art19584701-co-niosa-nowe-regulacje-dotyczace-esg.